به حیرتم چه فسون داشت بزم نیرنگت

زدم به دامن خود دست و یافتم چنگت

دماغ زمزمهٔ بی نیازی ات نازم

که تا دمید برآهنگ ما زد آهنگت

نقاب بر نزدن هم قیامت آرایی ست

فتاده در همه آفاق آتش سنگت

به غیر چاک گریبان گلی نرست اینجا

درین چمن چه جنون کرد شوخی رنگت

چه ممکن است جهان را ز فتنه آسودن

فتاده بر صف برگشتهٔ مژه جنگت

حیا نبود کفیل برون خرامی ناز

دل گرفتهٔ ما کرد اینقدر ننگت

براین ترانه که ما رنگ نوبهار توایم

رسیده ایم به گلهای تهمت ننگت

جهان وهم چه مقدار منفعل تک وپوست

که جستجوکند آنگه به عالم بنگت

علاج دوری غفلت به جهد ناید راست

نشسته ایم به منزل هزار فرسنگت

نه دیده قابل دیدن نه لب حریف بیان

نگ ه ما متحیر زبان ما دنگت

کراست زهرهٔ جهدی که دامنت گیرد

چودست ما همه شلت چوپای ما لنگت

زبان آینه ، پرداز می دهم بیدل

بهارکرد مرا پرفشانی رنگت